Ο Σωκράτης και άλλοι εξέχοντες Αθηναίοι και ξένοι συνομιλούν με θέμα την έννοια της δικαιοσύνης και εξετάζουν κατά πόσο ένας δίκαιος άνθρωπος είναι πιο ευτυχής από έναν άδικο. Με αυτή την αφορμή, ο Πλάτων περιγράφει μια ιδεατή-ουτοπική πολιτεία, την «Καλλίπολη», όπου κυβερνούν οι φιλόσοφοι-βασιλείς (Α΄ μέρος)

Ο Σωκράτης και άλλοι εξέχοντες Αθηναίοι και ξένοι συνομιλούν με θέμα την έννοια της δικαιοσύνης και εξετάζουν κατά πόσο ένας δίκαιος άνθρωπος είναι πιο ευτυχής από έναν άδικο. Με αυτή την αφορμή, ο Πλάτων περιγράφει μια ιδεατή-ουτοπική πολιτεία, την «Καλλίπολη», όπου κυβερνούν οι φιλόσοφοι-βασιλείς (Α΄ μέρος)

Περί Ψυχής: Καθιερώνοντας για πρώτη φορά την Ψυχολογία ως αυτοτελή επιστήμη, ο Αριστοτέλης αναλύει τις ψυχικές λειτουργίες, κυρίως από φυσική και βιολογική άποψη, με σκοπό να διερευνήσει την ουσία της ψυχής στα έμβια όντα, τη σχέση της με το σώμα και τις πέντε αισθήσεις, τα μέρη της και τις ιδιότητές τους, και, προκειμένου για την ανθρώπινη ψυχή, τη σχέση της με τη νόηση και τη συγκρότηση των γενικών εννοιών από τον νου.

Λυσιστράτη: H κωμωδία αυτή του Αριστοφάνη, που γράφτηκε και διδάχθηκε το 411 π.Χ., θεωρείται ως ένα από τα αρχαιότερα και χαρακτηριστικότερα αντιπολεμικά έργα. Κεντρικό της θέμα η ερωτική απεργία που κήρυξαν οι γυναίκες της Αθήνας, με επικεφαλής τη Λυσιστράτη και με τη συνδρομή γυναικών από άλλες ελληνικές πόλεις, έχοντας ως στόχο να υποχρεώσουν τους άντρες τους να σταματήσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, έναν στόχο που τελικώς επιτυγχάνουν ύστερα από μια σειρά ευτράπελων και κωμικών επεισοδίων.

Συμπόσιον: Ο διάλογος Συμπόσιον (ή Περί Έρωτος) γράφτηκε από τον Πλάτωνα περί το 385 π.Χ., όμως ο χρόνος της διήγησης τοποθετείται στο 416 π.Χ., χρονιά που ο ποιητής Αγάθων νίκησε στους τραγικούς αγώνες στα Λήναια. Στο επινίκιο συμπόσιο παρευρίσκονται, μεταξύ άλλων, ο Σωκράτης με τον μαθητή του Αριστόδημο (από τον οποίο προέρχεται η αφήγηση των γεγονότων), ο κωμωδιογράφος Αριστοφάνης, ο ιατρός Ερυξίμαχος, ο Φαίδρος, ο εραστής του Αγάθωνα Παυσανίας και ο παρορμητικός Αλκιβιάδης. Θέμα συζήτησης των συνδαιτυμόνων είναι η ανάπτυξη των περί έρωτος απόψεών τους. Αυτές παραδίδονται σε πέντε λόγους, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζει εκείνος του Σωκράτη, που μεταφέρει τα όσα είχε ακούσει από τη φιλόσοφο Διοτίμα: πρόκειται για τη θεμελιώδη διατύπωση της πλατωνικής θεωρίας των Ιδεών που θέλει την ιδέα της Ωραιότητας να είναι ανώτερη από τα ωραία σώματα, τα οποία θεωρούνται απομιμήσεις του ιδεατού κάλλους.

Αθηναίων Πολιτεία:  Η Αθηναίων Πολιτεία, γραμμένη μεταξύ 330 και 322 π.Χ., αποτελεί μια εξαιρετικά σημαντική περιγραφή του πολιτικού συστήματος της αρχαίας Αθήνας. Το έργο αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει κυρίως μια ιστορική αναδρομή μέχρι το 403 π.Χ., ενώ στο δεύτερο ο Αριστοτέλης περιγράφει φορείς της πόλης, όπως θεσμοθέτες, συντηρητές ιερών, οπλοποιούς, οδοποιούς, αγορανόμους, σιτοφύλακες, επιμελητές λιμένων κ.ά., καθώς και τους όρους πρόσβασης στα κοινά, στους δικαστές και τα δικαστήρια.

Θεωρείται ως ένα από τα παλαιότερα έργα της ιπποκρατικής συλλογής (τέλη του 5ου αιώνα π.Χ.) και παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για την ιστορία της ιατρικής και των επιστημών γενικότερα, με τον σαφή διαχωρισμό της ιατρικής τέχνης από τη φιλοσοφία και τον περιορισμό της στην εμπειρική (επιστημονική) μέθοδο. Κεντρικό θέμα της πραγματείας Περί ιατρικής είναι ο πρωταρχικός ρόλος τον οποίο παίζει η δίαιτα στη διατήρηση της υγείας του ανθρώπου και στη θεραπεία των διαφόρων ασθενειών. Εδώ ο όρος δίαιτα αναφέρεται τόσο στη σωστή διατροφή όσο και στον υγιή τρόπο ζωής γενικώς. Σε κάθε περίπτωση, συνιστάται η ήπια επέμβαση του ιατρού και η σωστή διάγνωση της κατάστασης του ασθενούς.

Οι Βίοι Παράλληλοι, έργο του Έλληνα ιστορικού και βιογράφου Πλούταρχου, αποτελεί μια σειρά βιογραφιών διάσημων Ελλήνων και Ρωμαίων, διευθετημένων ανά ζεύγη, έτσι ώστε να δίνεται έμφαση στις κοινές ηθικές τους αξίες, στα επιτεύγματα αλλά και στις αποτυχίες τους.. Στα περισσότερα από τα ζεύγη ακολουθεί σύγκριση των δύο προσωπικοτήτων. Το έργο ξεκινά με τις βιογραφίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου (356-323 π.Χ.), του Μακεδόνα στρατηλάτη και κατακτητή ολόκληρης της Ανατολής, και του Ιουλίου Καίσαρα (100-44 π.Χ.), που ως στρατιωτική, πολιτική αλλά και πνευματική μορφή επηρέασε την εποχή του όσο ελάχιστοι.

Στα Ηθικά Νικομάχεια, την πρώτη από τις τρεις μεγάλες ηθικές-φιλοσοφικές του πραγματείες, ο Αριστοτέλης επισημαίνει ότι οι αρετές είναι δύο ειδών: διανοητική και ηθική. Η διανοητική αρετή προκύπτει από τη διδασκαλία και απαιτεί χρόνο και πείρα για να αποκτηθεί, ενώ η ηθική είναι αποτέλεσμα του έθους (συνήθεια). Ως τελικό σκοπό των δύο ειδών αρετής και της εφαρμογής τους στην ανθρώπινη καθημερινότητα, σε συνδυασμό με μια σειρά όρων και προϋποθέσεων, εγγενών ή επίκτητων, ο συγγραφέας θεωρεί την ευδαιμονία, διότι είναι το μοναδικό πράγμα που επιζητείται ως αυτοσκοπός και όχι ως μέσον για την επίτευξη ενός άλλου στόχου.

(Μέρος Α΄)

Στα Ηθικά Νικομάχεια, την πρώτη από τις τρεις μεγάλες ηθικές-φιλοσοφικές του πραγματείες, ο Αριστοτέλης επισημαίνει ότι οι αρετές είναι δύο ειδών: διανοητική και ηθική. Η διανοητική αρετή προκύπτει από τη διδασκαλία και απαιτεί χρόνο και πείρα για να αποκτηθεί, ενώ η ηθική είναι αποτέλεσμα του έθους (συνήθεια). Ως τελικό σκοπό των δύο ειδών αρετής και της εφαρμογής τους στην ανθρώπινη καθημερινότητα, σε συνδυασμό με μια σειρά όρων και προϋποθέσεων, εγγενών ή επίκτητων, ο συγγραφέας θεωρεί την ευδαιμονία, διότι είναι το μοναδικό πράγμα που επιζητείται ως αυτοσκοπός και όχι ως μέσον για την επίτευξη ενός άλλου στόχου.

(Μέρος Β΄)

Νεφέλαι: Ο Στρεψιάδης, ένας ηλικιωμένος χωριάτης, παντρεύτηκε μια Αθηναία αριστοκρατικής καταγωγής από την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Φειδιππίδη. Αυτός, έχοντας ανατραφεί σαν αριστοκράτης, καταχρέωσε τον πατέρα του με τις σπατάλες του και την άσωτη ζωή του. Πιεζόμενος από τους δανειστές, ο Στρεψιάδης αποφασίζει να στείλει τον γιο του στο διδασκαλείο σοφιστικής του Σωκράτη ώστε να διδαχτεί την τέχνη της στρεψοδικίας και έτσι να επικρατήσει των δανειστών στις σχετικές δικαστικές διαμάχες. Ο Φειδιππίδης όμως δεν έχει καμία διάθεση να κλειστεί στη σχολή, οπότε ο Στρεψιάδης αναγκάζεται παρακολουθήσει ο ίδιος τα μαθήματα. Γρήγορα, ωστόσο, ο Σωκράτης τον διώχνει ως ανεπίδεκτο μαθήσεως και τελικά πείθει τον γιο του να φοιτήσει στο διδασκαλείο. Σύντομα ο Στρεψιάδης θα συνειδητοποιήσει ότι όλα τα μαθήματα που πήρε ο γιος του θα τα πληρώσει ο ίδιος και μάλιστα πολύ ακριβά.
Ο τίτλος του έργου οφείλεται στις Νεφέλες (δηλαδή τις νεφελώδεις φιλοσοφικές ιδέες), τις οποίες, κατά τον Αριστοφάνη, ο Σωκράτης λάτρευε ως θεότητες, μαζί με τη Γλώσσα και το Χάος, στη θέση των καθιερωμένων θεών της πόλης. Η απεικόνιση αυτή του Σωκράτη, που δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα (ουδέποτε ο Σωκράτης δίδαξε τη σοφιστική και μάλιστα επ’ αμοιβή), συνέβαλε καθοριστικά στη δολοφονία χαρακτήρα που οδήγησε στη δίκη και τη θανατική καταδίκη του, ακριβώς με τις κατηγορίες της σοφιστικής στρεψοδικίας, της διαφθοράς των νέων και της εισαγωγής καινοφανών θεοτήτων στην πόλη.

Απολογία Σωκράτους: Γραμμένη πιθανότατα το 397 ή 396 π.Χ., η Απολογία Σωκράτους είναι το μοναδικό μη διαλογικό έργο του Πλάτωνα, αλλά και το μόνο στο οποίο ο ίδιος αναφέρει ότι ήταν παρών στο περιγραφόμενο γεγονός. Μετά από την κατηγορία που διατύπωσαν οι Άνυτος, Μέλητος και Λύκων εναντίον του Σωκράτη, ο φιλόσοφος εκφώνησε ουσιαστικά τρεις λόγους, επιχειρώντας τόσο να απολογηθεί όσο και να ανασκευάσει το κατηγορητήριο· το τρίτο μέρος του λόγου του αναφέρεται στην ψηφοφορία και στην ετυμηγορία του δικαστηρίου. Το πλατωνικό έργο αποτελεί ελεύθερη απόδοση του δικανικού λόγου που εκφώνησε ο Σωκράτης το 399 π.Χ. στο δικαστήριο της Ηλιαίας, αντιμετωπίζοντας την κατηγορία ότι δεν πίστευε στους θεούς της πόλης, αλλά εισήγαγε νέες θεότητες (καινά δαιμόνια) και διέφθειρε με τις διδασκαλίες του τους νέους.

Οιδίπους Τύραννος: Ο Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή, που πιθανώς διδάχτηκε για πρώτη φορά το 428 π.Χ., θεωρείται από πολλούς κριτικούς, μεταξύ των οποίων και ο Αριστοτέλης, ως η κορυφαία τραγωδία που έχει γραφτεί ποτέ. Κεντρική ιδέα του έργου, που βασίζεται στον θηβαϊκό δραματικό κύκλο, είναι η αντίληψη ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Ο βασιλιάς της Θήβας Οιδίπους αναλαμβάνει να βρει τον δολοφόνο του προκατόχου του, Λαΐου, και να σώσει την πόλη από τον λοιμό που έχει ξεσπάσει ως θεία τιμωρία. Στην πορεία, ωστόσο, των ερευνών του, ανακαλύπτει ποιος είναι πραγματικά ο ίδιος: όχι μόνο είναι ο φονιάς του Λαΐου, αλλά επίσης ο δολοφόνος του πραγματικού του πατέρα του και σύζυγος της ίδιας του της μητέρας, Ιοκάστης. Ύστερα από την αποκάλυψη της τραγικής αλήθειας, η Ιοκάστη απαγχονίζεται και ο Οιδίπους αυτοτυφλώνεται, εκλιπαρώντας για εξορία και ανησυχώντας για την τύχη των παιδιών του.

Οι Βίοι Παράλληλοι, έργο του Έλληνα ιστορικού και βιογράφου Πλούταρχου, αποτελεί μια σειρά από βιογραφίες διάσημων Ελλήνων και Ρωμαίων, διευθετημένες ανά ζεύγη, έτσι ώστε να δίνεται έμφαση στις κοινές ηθικές τους αξίες, στα επιτεύγματα αλλά και στις αποτυχίες τους. Στα περισσότερα από τα ζεύγη ακολουθεί σύγκριση των δύο προσωπικοτήτων.

Στο ζεύγος Περικλής – Φάβιος Μάξιμος συγκρίνονται ο σημαντικότερος ηγέτης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (495-429 π.Χ.) και ο Ρωμαίος άρχοντας (260-203 π.Χ.) που συγκέντρωνε στο πρόσωπό του τις αρετές του ηθικά ακέραιου πολίτη

H τραγωδία του Ευριπίδη Μήδεια, που διδάχτηκε το 431 π.Χ., παραμένει ένα από τα πιο συγκλονιστικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. Κεντρικό της θέμα η εκδίκηση της Μήδειας όταν μαθαίνει ο σύντροφός της Ιάσων την εγκατέλειψε για χάρη της Γλαύκης, κόρης του βασιλιά της Κορίνθου Κρέοντα. Αφού πείσει τον Ιάσονα ότι συμφωνεί με τον νέο του γάμο, στέλνει με τα παιδιά της δηλητηριασμένα δώρα για να τα φορέσει η νύφη. Ένας αγγελιοφόρος του παλατιού  αναγγέλλει τον θάνατο της Γλαύκης και του Κρέοντα. Ολοκληρώνοντας το εκδικητικό της σχέδιο, η Μήδεια σκοτώνει τα δύο αγόρια που είχε αποκτήσει από τον Ιάσονα και δραπετεύει στην Αθήνα με το φτερωτό άρμα που της έδωσε ο πρόγονος της, ο θεός Ήλιος, ενώ ο Ιάσων μένει πίσω θρηνώντας για τον χαμό των παιδιών του.

Η Αλεξάνδρου Ανάβασις είναι η παλαιότερη πλήρης εξιστόρηση της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τον ιστορικό Φλάβιο Αρριανό. Αν και γράφτηκε τον 2ο αιώνα μ.Χ. (δηλαδή πάνω από 400 χρόνια μετά τα γεγονότα που αφηγείται), εντούτοις βασίζεται σε πηγές πολύ προγενέστερων αρχαίων ιστορικών.

Πρόκειται, κυρίως, για πολεμική ιστορία που ελάχιστα ασχολείται με την προσωπική ζωή του Αλεξάνδρου, την επιρροή του στην πολιτική σκηνή της εποχής του και τους λόγους που τον ώθησαν στην εκστρατεία εναντίον της Περσικής Αυτοκρατορίας.

Η προσεκτική επιλογή των πηγών και η ικανότητά του να ξεχωρίζει τη λαϊκή παράδοση από τα σοβαρά ιστορικά στοιχεία χαρίζει στον Αρριανό μια αξιόλογη θέση στο πάνθεον των αρχαίων ιστορικών.

(Μέρος Α΄)

Η Αλεξάνδρου Ανάβασις είναι η παλαιότερη πλήρης εξιστόρηση της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τον ιστορικό Φλάβιο Αρριανό. Αν και γράφτηκε τον 2ο αιώνα μ.Χ. (δηλαδή πάνω από 400 χρόνια μετά τα γεγονότα που αφηγείται), εντούτοις βασίζεται σε πηγές πολύ προγενέστερων αρχαίων ιστορικών.

Πρόκειται, κυρίως, για πολεμική ιστορία που ελάχιστα ασχολείται με την προσωπική ζωή του Αλεξάνδρου, την επιρροή του στην πολιτική σκηνή της εποχής του και τους λόγους που τον ώθησαν στην εκστρατεία εναντίον της Περσικής Αυτοκρατορίας.

Η προσεκτική επιλογή των πηγών και η ικανότητά του να ξεχωρίζει τη λαϊκή παράδοση από τα σοβαρά ιστορικά στοιχεία χαρίζει στον Αρριανό μια αξιόλογη θέση στο πάνθεον των αρχαίων ιστορικών.

(Μέρος Β΄)

Ο Φαίδων (ή Περί ψυχής), γραμμένος περί το 360 π.Χ., ανήκει στην τετραλογία των διαλόγων του Πλάτωνα που αναφέρονται στη δίκη και την εκτέλεση του Σωκράτη. Μέσα από τη φιλοσοφική συζήτηση του Φαίδωνα με τους πυθαγόρειους Εχεκράτη, Σιμμία και Κέβη, αποκαλύπτεται η πλατωνική θεώρηση για τον θάνατο ως αναγκαία πραγματικότητα, ως σύντροφο της ζωής ισότιμο με τον Έρωτα και, τέλος, ως απελευθέρωση της αθάνατης ψυχής από το φθαρτό υλικό σώμα.

Η Ορέστεια του Αισχύλου είναι η μοναδική εξ ολοκλήρου σωζόμενη τριλογία της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας. Διδάχτηκε για πρώτη φορά το 458 π.Χ. στην εορτή των Διονυσίων και αποτελείται από τις τραγωδίες Αγαμέμνων, Χοηφόροι και Ευμενίδες, οι οποίες αφηγούνται μια κοινή ιστορία σε τρία διαδοχικά μέρη. Κεντρικό θέμα της τριλογίας είναι τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο βασίλειο του Άργους μετά την επιστροφή του Αγαμέμνονα από την Τροία: η δολοφονία του από την Κλυταιμνήστρα με τη βοήθεια του εραστή της Αιγίσθου, η θανατική τιμωρία των βασιλοκτόνων από τον Ορέστη με τη συνδρομή της Ηλέκτρας και η τελική αθώωση του μητροκτόνου μετά τη δίκη του στον Άρειο Πάγο των Αθηνών.

Ιστορίαι είναι ο τίτλος του έργου του Ηροδότου από την Αλικαρνασσό, το οποίο σήμερα θεωρείται ως η θεμελιώδης βάση της Ιστορίας στον δυτικό πολιτισμό. Γράφτηκε το 450 π.Χ. στην ιωνική διάλεκτο και αποτελεί πολύτιμο αρχείο των εθνολογικών παραδόσεων, της πολιτικής, της γεωγραφίας και των πολεμικών συγκρούσεων ανάμεσα στους διάφορους πολιτισμούς του ελλαδικού χώρου, της δυτικής Ασίας και της βόρειας Αφρικής εκείνη την περίοδο. Οι Ιστορίαι, επίσης, είναι μία από τις πρώτες αφηγήσεις της ανόδου της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών και των Μηδικών (ελληνο-περσικών) Πολέμων κατά τον 5ο αιώνα π.Χ.

Ιστορίαι είναι ο τίτλος του έργου του Ηροδότου από την Αλικαρνασσό, το οποίο σήμερα θεωρείται ως η θεμελιώδης βάση της Ιστορίας στον δυτικό πολιτισμό. Γράφτηκε το 450 π.Χ. στην ιωνική διάλεκτο και αποτελεί πολύτιμο αρχείο των εθνολογικών παραδόσεων, της πολιτικής, της γεωγραφίας και των πολεμικών συγκρούσεων ανάμεσα στους διάφορους πολιτισμούς του ελλαδικού χώρου, της δυτικής Ασίας και της βόρειας Αφρικής εκείνη την περίοδο. Οι Ιστορίαι, επίσης, είναι μία από τις πρώτες αφηγήσεις της ανόδου της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών και των Μηδικών (ελληνο-περσικών) Πολέμων κατά τον 5ο αιώνα π.Χ.

Ιστορίαι είναι ο τίτλος του έργου του Ηροδότου από την Αλικαρνασσό, το οποίο σήμερα θεωρείται ως η θεμελιώδης βάση της Ιστορίας στον δυτικό πολιτισμό. Γράφτηκε το 450 π.Χ. στην ιωνική διάλεκτο και αποτελεί πολύτιμο αρχείο των εθνολογικών παραδόσεων, της πολιτικής, της γεωγραφίας και των πολεμικών συγκρούσεων ανάμεσα στους διάφορους πολιτισμούς του ελλαδικού χώρου, της δυτικής Ασίας και της βόρειας Αφρικής εκείνη την περίοδο. Οι Ιστορίαι, επίσης, είναι μία από τις πρώτες αφηγήσεις της ανόδου της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών και των Μηδικών (ελληνο-περσικών) Πολέμων κατά τον 5ο αιώνα π.Χ.

Ιστορίαι είναι ο τίτλος του έργου του Ηροδότου από την Αλικαρνασσό, το οποίο σήμερα θεωρείται ως η θεμελιώδης βάση της Ιστορίας στον δυτικό πολιτισμό. Γράφτηκε το 450 π.Χ. στην ιωνική διάλεκτο και αποτελεί πολύτιμο αρχείο των εθνολογικών παραδόσεων, της πολιτικής, της γεωγραφίας και των πολεμικών συγκρούσεων ανάμεσα στους διάφορους πολιτισμούς του ελλαδικού χώρου, της δυτικής Ασίας και της βόρειας Αφρικής εκείνη την περίοδο. Οι Ιστορίαι, επίσης, είναι μία από τις πρώτες αφηγήσεις της ανόδου της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών και των Μηδικών (ελληνο-περσικών) Πολέμων κατά τον 5ο αιώνα π.Χ.

Αληθής Ιστορία: Φανταστικό αφηγηματικό έργο γραμμένο σε πεζό λόγο, με στοιχεία παρωδίας ιστοριών που παραδίδονται από τον Όμηρο και τον Θουκυδίδη. Προείδε και περιέγραψε θέματα όπως τα ταξίδια στη Σελήνη και τη Αφροδίτη, την εξωγήινη ζωή, τον διαπλανητικό πόλεμο και τα τεχνητά όντα, σχεδόν δύο χιλιετίες πριν από τους Βερν και Ουέλς. Το μυθιστόρημα θεωρείται ως το παλαιότερο γνωστό έργο επιστημονικής φαντασίας.

Οι Βίοι Παράλληλοι, έργο του Έλληνα ιστορικού και βιογράφου Πλούταρχου, είναι μια σειρά από βιογραφίες διάσημων Ελλήνων και Ρωμαίων, διευθετημένες ανά ζεύγη, έτσι ώστε να δίνεται έμφαση στις κοινές ηθικές τους αξίες, στα επιτεύγματα αλλά και στις αποτυχίες τους. Στα περισσότερα από τα ζεύγη ακολουθεί σύγκριση των δύο προσωπικοτήτων.

Ηρακλείδαι:  Τα παιδιά του Ηρακλή καταδιώκονται από τον βασιλιά των Μυκηνών Ευρυσθέα και ζητούν άσυλο στην Αθήνα. Ο Ευρυσθέας, βλέποντας ότι οι Αθηναίοι δεν του παραδίδουν τους ικέτες, κηρύσσει πόλεμο εναντίον τους. Η θυγατέρα του Ηρακλή Μακαρία δέχεται να θυσιαστεί για να εκπληρωθεί ένας χρησμός σύμφωνα με τον οποίο οι Αθηναίοι θα νικούσαν μόνο αν μια νεαρή κοπέλα δεχόταν να πεθάνει.

Το δεύτερο μεγάλο ηρωικό έπος της αρχαίας ελληνικής γραμματείας μετά την Ιλιάδα, αποτελούμενο από 12.110 στίχους, πραγματεύεται την επιστροφή των Ελλήνων στην πατρίδα μετά την άλωση της Τροίας, αναδεικνύοντας γενικά τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι παλιννοστούντες και ειδικότερα τον περιπετειώδη επαναπατρισμό του ήρωα του Τρωικού Πολέμου και βασιλιά της Ιθάκης Οδυσσέα, καθώς και το φόνο των μνηστήρων, οι οποίοι, έχοντας εγκατασταθεί στο παλάτι του, διεκδικούσαν μέσω της συζύγου του, Πηνελόπης, τη βασιλεία. Ο ηρωισμός στην Οδύσσεια δεν είναι εκείνος των πεδίων των μαχών, αλλά ο καρτερικός αγώνας της επιβίωσης και της επίτευξης των μεταπολεμικών ειρηνικών σκοπών, όπως η ανάπτυξη του εμπορίου, της ναυτιλίας και των νέων αποικισμών.

Το δεύτερο μεγάλο ηρωικό έπος της αρχαίας ελληνικής γραμματείας μετά την Ιλιάδα, αποτελούμενο από 12.110 στίχους, πραγματεύεται την επιστροφή των Ελλήνων στην πατρίδα μετά την άλωση της Τροίας, αναδεικνύοντας γενικά τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι παλιννοστούντες και ειδικότερα τον περιπετειώδη επαναπατρισμό του ήρωα του Τρωικού Πολέμου και βασιλιά της Ιθάκης Οδυσσέα, καθώς και το φόνο των μνηστήρων, οι οποίοι, έχοντας εγκατασταθεί στο παλάτι του, διεκδικούσαν μέσω της συζύγου του, Πηνελόπης, τη βασιλεία. Ο ηρωισμός στην Οδύσσεια δεν είναι εκείνος των πεδίων των μαχών, αλλά ο καρτερικός αγώνας της επιβίωσης και της επίτευξης των μεταπολεμικών ειρηνικών σκοπών, όπως η ανάπτυξη του εμπορίου, της ναυτιλίας και των νέων αποικισμών.

Το δεύτερο μεγάλο ηρωικό έπος της αρχαίας ελληνικής γραμματείας μετά την Ιλιάδα, αποτελούμενο από 12.110 στίχους, πραγματεύεται την επιστροφή των Ελλήνων στην πατρίδα μετά την άλωση της Τροίας, αναδεικνύοντας γενικά τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι παλιννοστούντες και ειδικότερα τον περιπετειώδη επαναπατρισμό του ήρωα του Τρωικού Πολέμου και βασιλιά της Ιθάκης Οδυσσέα, καθώς και το φόνο των μνηστήρων, οι οποίοι, έχοντας εγκατασταθεί στο παλάτι του, διεκδικούσαν μέσω της συζύγου του, Πηνελόπης, τη βασιλεία. Ο ηρωισμός στην Οδύσσεια δεν είναι εκείνος των πεδίων των μαχών, αλλά ο καρτερικός αγώνας της επιβίωσης και της επίτευξης των μεταπολεμικών ειρηνικών σκοπών, όπως η ανάπτυξη του εμπορίου, της ναυτιλίας και των νέων αποικισμών.

Πέρσαι: Το σπουδαιότερο αντιπολεμικό έργο του Αισχύλου θεωρείται ως η παλαιότερη σωζόμενη τραγωδία. Επίσης είναι η πρώτη που αντλεί τη θεματολογία της από ιστορικά γεγονότα, και μάλιστα σχετικά πρόσφατα, καθώς η πλοκή της περιστρέφεται γύρω από την οδύνη των Περσών, με προεξάρχουσα τη βασιλομήτορα Άτοσσα, όταν πληροφορούνται από έναν αγγελιοφόρο τη συντριπτική ήττα του εκστρατευτικού τους σώματος στη Σαλαμίνα. Έτσι επιβεβαιώνονται με τον πλέον τραγικό τρόπο τα σκοτεινά προαισθήματα της βασίλισσας και η σχετική προφητεία την οποία της είχε αποκαλύψει το φάντασμα του νεκρού συζύγου της Δαρείου.